در طول دوران تحصیل خدمت اساتید بزرگ و نام آوری رسیدم و از آنان درس های فراوان آموختم و گاه رفتار مخلصانه شان مایه شگفتی بود؛ نظیر آن چه که در رفتار و رویه میرزا جواد آقا تهرانی (ره) دیدم و تاکنون بدیلی برای آن نیافتم.
دیروز نهار در شهر بناب میهمان آیت الله شیخ مصطفی بنابی بودم.
آن چه از زبان ایشان در باره چند و چون ساخت مجموعه عظیم حوزه بناب شنیدم و به ویژه از پرهیز اکیدشان از کوچکترین استفاده از امکانات این مجموعه عظیم حقیقتا مایه شگفتی من شد.
بخشی از گفتار ایشان در این باره چنین است:
زمین مدرسه بیش از بیست هکتار است و میلیاردها برای ساخت و ساز آن هزینه شده و تمامی مراحل سخت افزاری با نظارت من انجام گرفته است.
از آغاز شماری به من مکررا توصیه کردند که بخشی از زمین و ساختمان آن را برای خود به عنوان حق تولیت اختصاص دهم اما به هیچ وجه زیر بار آن نرفتم.
گاه که برای اقامه جماعت به مدرسه میروم، احساس ضعف می کنم. از سویی دیگر مواردی بوده است که گردوهای چیده شده از درختان مدرسه در دفتر کارم انباشته بود.
بارها برای رفع ضعف خواستم یکی از آنها را شکسته و تناول کنم.
اما به نفس خود نهیب می زنم و می گویم اینها تعلق به حوزه و طلاب دارد و نباید از استفاده شخصی کنم.
این در حالی است که نوع درختان را با دست خو غرس کرده و چنین سرمایه ای برای این حوزه فراهم آورده ام.
من خود را خدمتگزار حوزه می دانم البته این هم ادعای بزرگی است، من ادعای خدمتگزاری دارم و در این مسیر هستم.
از ایشان پرسیدم رمز و راز این همه اخلاص و بی ادعایی و مزد نخواهی چیست، فرمود:
هر چه داریم از والد و والده خود داریم که در اسلام و اهل بیت (ع) ذوب شده بودند.
به ویژه والده که مستغرق در عبودیت بود.
جالب آن که آیت الله آشیخ مصطفی بنابی طی سی و چند سال گذشته این حوزه را به این حد از سرفرازی رسانده، و با کمال ادب و سخاوت مدیریت آن را به برادر خود آیت الله شیخ عبدالمجید بنابی واگذار کرده است.
از لحظه ورود به خانه ایشان، سر سفره تا لحظه خروج آن چنان باکمال محبت، تواضع و لطف برخورد کرد، که شرمنده شدم.
خداوند بر وجود چنین عالمان ربانی و به توفیقات آنان بیافزاید.
امیدوارم دوستان حوزوی که این گزارش کوتاه این ناچیز را مطالعه می فرمایند، چنین فرزانگان الهی را الگو و سرمشق خود قرار دهند.
ساعت 11 ظهر بیست و ششم اسفند ماه نود و پنج
نگاشته شده در داخل هواپیما (آسمان تبریز تهران)