چرا شب های قدر این همه اصرار به استغفار داریم؟

سلام وشب بخیر؛

با عرض پوزش وشرمندگی، پسرم ۳۰ ساله است واین سوال را از من کرده. علاقه مندم با اینکه زحمت هست ولی با استدلال ومنطقی برایتان متن ارسالیش را بفرستم وشما پاسخ بدهید.

پرسش ایشون این است:

يه سوالى در طول ماه رمضان و مخصوصا شب هاى قدر ذهن من رو به خودش مشغول كرده بود كه گفتم در زمانى مناسب و جدا از ماه رمضان بپرسم و اينكه چرا اينقدر در اين شب ها اصرار به طلب مغفرت و آمرزش گناهان و توبه و عفو و بخشش و ازين دست موارد زياده و اكثر مردم در اين شبها به غير ازينكه حالا دعا ميكنند در زمينه هاى مختلف اعم از شفاى مريض ها و حاجات دنيوى و معنوى كه خيلى هم خوبه و الى آخر …

چرا بيشتر انرژى و دعاهاشون بخشش گناهانشونه!

مگه در طول يك سال و بين دو ماه رمضان، چه اعمال و گناهانى مرتكب ميشن كه همش طلب بخشش و آمرزش ميكنن و اصلا چرا اينقدر گناه ! مگه واقعا چيكار ميكنيم در طول يكسال زندگى كه اين همه بايد نگران باشيم كه اگه هم آمرزيده نشديم ميره براى مثلا روز عرفه و صحراى عرفات!

تا شايد اونجا فرجى بشه!

نميدونم منظورمو تونستم برسونم كه دقيقا ابهام من كجاست؟

شايد هم عقل ناقص بنده، درك اين مسئله رو نداره و با توضيحات فنى شما عزيزان روشن تر خواهم شد.

سپاس

 

علیکم السلام

خوب است چهره پرسش را عوض کنیم:

فرض کنیم خداوند ماه مبارک، شب قدر، شب عرفه، شب جمعه و سایر مواقع رحمت و بخشش را پیش بینی نمی کرد، جا داشت پیوسته با این پرسش مواجه می شدیم:

خداوند که می داند آدمیان حتی نمازگزاران و دین داران، چه حجم گسترده ای از گناه و لغزش را هر روز در کارنامه خود ثبت می کنند، چرا زمانی و راهی برای کاستن از بار گناهان آنان پیش بینی نکرده است؟!

دوست عزیز پرسشگر ما، ظاهراً خود تا این اندازه پاک و پیراسته اند و خبر از انبوه گناهان روز و شب مردم ندارند، که این چنین از دعاخواهی مردم در شب قدر متحیراند!

اگر چنین است البته جای شکر و تحسین دارد.

خوب است از خداوند بپرسیم که حجم و اندازه گناهان بشر چقدر است:

حداقل به دو آیه ذیل توجه فرمایید:

«ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ؛ به سبب اعمال مردم ، فساد در خشكى و دريا آشكار شد تا به آنان جزاى بعضى از كارهايشان را بچشاند ، باشد كه بازگردند.» (روم، 41 )

«وَلَوْ يُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِظُلْمِهِمْ مَا تَرَكَ عَلَيْهَا مِنْ دَابَّةٍ وَلَكِنْ يُؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ لَا يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ؛ اگر خداوند بخواهد كه مردم را به گناهشان هلاك كند ، بر روى زمين هيچ جنبنده‌اى باقى نگذارد ، ولى عذابشان را تا مدتى معين به تأخير مىافكند . و چون اجلشان فرارسد ، يك ساعت پس و پيش نشوند.» (نحل، 61)

آیه اول تاکید می کند که فساد و تباهی ناشی از رفتار بشر در عالم آشکار شده و جهان را پر کرده است.

آیه دوم بیان می دارد که اگر خداوند بشر را به خاطر گناهانش کیفر دهد، هیچ جنبنده ای روی زمین باقی نخواهد ماند.

از پیامبر اکرم (ص) می پرسیم که میزان گناهان حتی مومنان چقدر است؟

ایشان در بخشی از خطبه شعبانیه چنین فرمود:

«أيها الناس ، إن أنفسكم مرهونة بأعمالكم ، ففكوها باستغفاركم ، وظهوركم ثقيلة من أوزاركم ، فخففوا عنها بطول سجودكم.»

فقره «ظهوركم ثقيلة من أوزاركم» به این معناست که پشت همه ما از بار گناهان سنگین است و برای تخفیف آن باید استغفار کنیم.

واقعیت های روزمره را بنگرید و کارنامه یک روز افراد یا خودتان را مرور کنید:

در طول یک روز چند بار مرتکب غیبت و پشت سر گویی دیگران می شویم؟!

چند بار به بهانه های مختلف دروغ به زبان جاری می کنیم؟!

چند بار با زبان و نیش و کنایه باعث رنجش و آزار دیگران می شویم؟!

چند بار با گوشه چشم و با فکر و ذهن گناه آلود به نوامیس مردم به حرام و ریبه نگاه می کنیم؟!

چند بار در انجام مسئولیت روزانه خود در محل و کار و مدرسه و … کوتاهی می کنیم و ارباب رجوع خود را به امروز و فردا موکول می کنیم؟!

چند بار به همسر و فرزندان خود جسارت و اهانت می کنیم؟!

چند بار در خرید و فروش کالا از سر غشّ و نیرنگ وارد شده و عیوب کالا را پنهان یا به دروغ از آن ستایش می کنیم؟!

چند بار برای رضایت این و آن و برای حل مشکلات کاری، مشرکانه برای دیگران خم و راست می شویم و کاذبانه تملق می کنیم؟!

و …

در جایی خوانده بودم که روزی شخصی اعمال یک ساله خود را مرور کرد و با خود حساب کرد اگر روزی تنها ده گناه کرده باشد در سال چقدر می شود و عدد و رقم را در سال های عمر خود ضرب کرد، عدد سنگینی که نمایان شد، همان جا از شدت اندوه جان داد!

دوست عزیز من!

شما بفرما با این همه دعوت خداوند به آمدن در شب های قدر و این همه «هل من تائب» و «هل من مستغفر» گفتن، چند نفر مشمول عفو الهی می شوند و چند نفر تا فردایش پرونده عفو خود را پاک نگاه می دارند؟!

قصیده زیبای سعدی را تقدیم شما می کنم:

خرما نتوان خوردن ازین خار که کشتیم

دیبا نتوان کردن ازین پشم که رشتیم

بر حرف معاصی خط عذری نکشیدیم

پهلوی کبائر حسناتی ننوشتیم

ما کشتهٔ نفسیم و بس آوخ که برآید

از ما به قیامت که چرا نفس نکشتیم

افسوس برین عمر گرانمایه که بگذشت

ما از سر تقصیر و خطا درنگذشتیم

دنیا که درو مرد خدا گل نسرشتست

نامرد که ماییم چرا دل بسرشتیم

ایشان چو ملخ در پس زانوی ریاضت

ما مور میان بسته دوان بر در و دشتیم

پیری و جوانی پی هم چون شب و روزند

ما شب شد و روز آمد و بیدار نگشتیم

واماندگی اندر پس دیوار طبیعت

حیفست دریغا که در صلح بهشتیم

چون مرغ برین کنگره تا کی بتوان خواند

یک روز نگه کن که برین کنگره خشتیم

ما را عجب ار پشت و پناهی بود آن روز

کامروز کسی را نه پناهیم و نه پشتیم

کر خواجه شفاعت نکند روز قیامت

شاید که ز مشاطه نرنجیم که زشتیم

باشد که عنایت برسد ورنه مپندار

با این عمل دوزخیان کاهل بهشتیم

سعدی مگر از خرمن اقبال بزرگان

یک خوشه ببخشند که ما تخم نکشتیم

غفر الله لنا و لکم

 

@dr_alinasiri

www.maref.ir

https://t.me/joinchat/AAAAAEHY4kka_o03mgnGIA

https://t.me/dr_alinasiri