با سلام و احترام؛
در دوران سربازی خداوند راهی روبرویم باز کرد که به وجودش و به جلالش ایمان(قلبی)آوردم و متدین شدم. نماز بجا اوردم و مدام قرآن میخواندم ، روزه میگرفتم و در عزای امام حسین سوگوار میشدم.
حالا هر وقت به مشهد مقدس مشرف میشوم، چنان در صحن و سرا و حرم امام رضا مست میگردم که از خود بی خود شده و یادی از دنیا نمیکنم.
یادی از دنیا نمیکنم اما…
اما…
اما… یاد خدا را هم با خود به حرم مقدس نمیبرم.
نمیتوانم
نمیشود انگار
هرچه هست، مرا ناراحت میکند.
اینکه آنجا در محضر امام رضا، خدا را فراموش میکنم، بعدها ناراحتم میکند.
سوال…!
چگونه میشود هم معرفت توسل به اهل بیت را حفظ کرد و هم عظمت و عزت خداوند متعال را؟
علیکم السلام
شاید نگاهی که در حرم رضوی به شما دست می هد و احساس می کنید که نکند به جای یاد خداوند، ذهن و خاطر شما به امام هشتم معطوف شده است، به خاطر نگاهی است که احتمالا از اهل بیت در ذهن شما نقش بسته است که با نوعی جدا انگاری آنان از خداوند همراه است.
اهل بیت (ع) هیچ گاه در حیات یا ممات خود، دستگاه و بساطی غیر از خداوند برای خود نخواسته اند و هیچ گاه در اندیشه خود نگذرانده اند که لحظه ای کسی به خاطر آنان از خداوند غافل شود.
آنان در سراسر عمر و حیات نورانی خود غرق در محبت، ارادت، اخلاص و بندگی در ساحت الهی بوده اند.
به این فقرات که از زیارت جامعه برگرفته شده است، با دقت زیاد توجه کنید:
فعظَّمتم جلاله ، و اكبرتم شانه ، و مجّدتم كرمه و ادمتم ذكره ، و ذكَّرتم ميثاقه ، و أحكمتم عقد طاعته ، و نصحتم له في السّرّ و العلانية ، و دعوتم إلى سبيله بالحكمة و الموعظة الحسنة ، و بذلتم أنفسكم في مرضاته و صبرتم على ما أصابكم في جنبه ، و أقمتم الصّلاة ، و اتيتم الزّكاة ، و أمرتم بالمعروف ، و نهيتم عن المنكر ، و جاهدتم في الله حقّ جهاده حتّى اعلنتم دعوته ، و بيّنتم فرائضه ، و أقمتم حدوده ، و نشرتم شرايع احكامه ، و سننتم سنّته ، و صرتم في ذلك منه إلى الرّضا ، و سلَّمتم له القضاء و صدّقتم من رسله من مضى؛ شما نيز جلال او را عظيم شناختيد ، و شأن او را بزرگ داشتيد ، و كرمش را تمجيد نموديد ، و ذكرش را ادامه داديد ، و پيمانش را محكم نموديد ، و معاهدهء اطاعتش را استوار ساختيد ، و در پنهان و آشكار براى او با اخلاص بوديد ، و به راه او با حكمت و پند نيكو ، دعوت نموديد ، و جانهايتان را براى رضايت او ، فدا ساختيد ، و بر آنچه در راه او به شما رسيد ، شكيبائى ورزيديد ، و نماز را به پا داشتيد ، و زكات را پرداختيد ، و امر به معروف و نهى از منكر نموديد ، و در راه خدا چنان كه شايسته ى جهاد براى اوست ، جهاد كرديد ، تا دعوتش را آشكار ساختيد و واجباتش را بيان نموديد ، و حدودش را اقامه كرديد ، و دستورات احكامش را نشر داديد ، و راه خدا را مشخص نموديد ، و در آن به رضاى او نائل شديد ، و به قضاى او تن داديد ، و پيامبران گذشته‌اش را تصديق نموديد.
باور کنید حتی جلال و جبروت ظاهری که اینک ما در مراقد مشرفه اهل بیت (ع) می بینیم؛ از جمله طلاکاری ها، نقره کاری ها و آیینه کاری ها و … همه کارهایی است که شیعیان و دوستدران آنان از سر عشق انجام داده اند، اما خود آنان این کارها را نمی پسندند.
بنابر این؛ آن که مقام اهل بیت (ع) را بالا برده و از مردم خواسته تا به آنان به چشم شفیع و واسطه در فیض نگاه کنند، خود خداوند است که در حقیقت نشانگر ذوب و استغراق آنان در حضرت باری تعالی است.
یک نمونه اش آیه معروف است:
« إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا؛ خدا و فرشتگانش بر پيامبر صلوات مىفرستند . اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد ، بر او صلوات فرستيد و سلام كنيد سلامى نيكو . (احزاب، 56)
می بینید نخست خداوند و سپس همه فرشتگان او به پیامبر درود می فرستند، آن گاه این خود خداوند است که از مومنان می خواهد تا بر آن حضرت صلوات بفرستند.
از این جهت ارادت، محبت، تعظیم و تکریم به آنان عین ارادت، محبت، تعظیم و تکریم خداوند است.
اگر با این نگاه به مشاهد مشرفه اهل بیت (ع) گام بگذارید، دیگر یاد آنان را عین یاد خداوند خواهید دانست.
موفق باشید.
dr_alinasiri@