#راز_شوق_و_شیدایی_مردم_در_زیارت_مشاهد_اهل_بیت (ع)
روزانه صدها هزار نفر به زیارت امام رضا (ع) می روند.
آمد و رفت مردم و عاشقان اهل بیت (ع) در طول سال، در ساعات دیر وقت شب، در زمستان سرد و گزنده مشهد و تابستان داغ آن هیچ گاه قطع نمی شود.
سال ها در حجراتی ساکن بودم که مشرف به آمد و رفت مردم بود.
گاه در نیمه های شب در حالی که برف از زانو می گذشت و به زحمت باریک راهی توسط خدام حرم، گشوده می شد، می دیدم که پیرمردها و پیر زن هایی با قدی خمیده و تنی رنجور و گاه از طریق ویلچر با شتابی که بوی عشق می داد، راهی زیارت بودند.
کسی چه می داند این همه جمعیت که خود را در دریای زلال عشق حرم رضوی شستشو می دهند، از کجا از داخل یا خارج از کشور؛ با چه زحمت و اندوخته ای خود را به این حرم می رسانند!
بارها شاهد بوده ایم که خانواده ای بس فقیر چه رنج ها و سختی ها که به خود داده و چه صرفه جویی هایی را به خود تحمیل می کنند تا هر از چند گاه و چند سالی خود را به زیارت امام رئوف برسانند.
پرسش اساسی آن است که این همه عشق و شور که در حرم رضوی و نیز در سایر مشاهد مشرفه همچون نجف و کربلا دیده می شود، از کجا ناشی می شود؟
می دانیم که گفتن این جمله در زیارت همه اهل بیت (ع) توصیه شده است:
« اشهد انّك تشهد مقامى و تسمع كلامى و تردّ سلامى » .
اما چه کسی جز اولیاء الهی و عارفان ربانی است که مدعی باشد شهود امام را درک می کند و کلام او را می شنود و در می یابد که امام پاسخ سلام او را داده است؟!
آیا همه کسانی که به زیارت اهل بیت (ع) می روند از سر نیاز و حاجت خواهی است؟!
آیا کسانی که از سر نیاز و حاجت خواهی به زیارت امامی مشرف می شوند، آیا لزوماً در پی زیارت، حاجت خود را می گیرند؟
پیداست که پاسخ این پرسش ها منفی است؛ زیرا اهل بیت (ع) به رغم آن که مجلی و مجرای اراده الهی هستند جز در مواردی که مصلحت را در اجابت خواسته ها می بینند، مراقد خود را از تلقی مکانی صِرف برای حاجت دهی دور نگاه می دارند.
از این جهت پاسخ را باید در جای دیگر جست.
پاسخ این پرسش از رهگذر قرآن و روایات قابل ارایه است:
قرآن از خانه هایی سخن می گوید که غیر از مساجداند و در عین حال اجازه داده شده تا رفعت داشته شوند و نام و یاد الهی در آن برده شود:
فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآَصَالِ؛ آن نور در خانه‌هايى است كه خدا رخصت داد ارجمندش دارند و نامش در آنجا ياد شود و او را هر بامداد و شبانگاه تسبيح گويند : (نور، 36)
محل شاهد فقره « فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ» است.
از امام باقر (ع) در تفسیر این آیه چنین نقل شده است: « هي بيوت الأنبياء وبيت علي عليه السلام منها»
در روایت دیگر چنین آمده است: «بيوتات الأنبياء والرسل والحكماء وأئمة الهدى.»
مقصود از «اذن» در این آیه صِرفاً اجازه نیست، بلکه مراد اعلام است؛ یعنی اجازه ای فراتر از اجازه متعارف، بلکه اجازه ای حتمیت یافته؛ یعنی خداوند اعلام فرمود که این خانه ها رفیع و ارجمند خواهند بود.
راستی، رفعت این خانه ها به چیست؟
آیا جز آن است که خداوند محبت این خانه ها و محبت صاحبان این خانه ها را در میان دل های مومنان می گذارد؟
معنای این آیه آن است که خداوند به اراده تکوینیه خود شوق و شیدایی نسبت به خانه های پیامبران و اوصیای آنان در حال حیات یا مشاهد آنان در حال ممات را در دل های دین داران می گذارد.
باری، این شوق و اشتیاق بی پایان مردم توجیهی جز خواست خداوند ندارد.
اهل بیت (ع) همه عمر و همه هستی خود را وقف خداوند کردند و خداوند این چنین جهانی را وقف آنان می سازد.
که فرمودند: من کان لله کان الله له
ولادت با سعادت ثامن الحجج (ع) بر همه دوستان و همراهان مبارک باشد!
dr_alinasiri@