شبهه حلیت شراب در مسیحیت حداقل از دو جهت در اذهان تداعی می کند :
1. برغم نکوهش از شراب در عهد عتیق ، گاه در عهد جدید از آن تمجید شده است . به عبارت روشن تر از سویی در عهد عتیق از شراب مذمت شده است به عنوان نمونه :
امثال سليمان 23: 30-31 (به شراب نگاه مکن وقتی که سرخ فام است،حينی که حبابهای خود را در جام ظاهر ميسازد و به ملايمت فرو ميرود اما در آخر مثل مار خواهد گزيد و مانند افعی نيش خواهد زد )
خداوند خطاب به طبقه کاهنان که وظيفه در کتاب لاويان ٩:١٠ دارند به هارون و نسل او که طبقه کهانت را دارا بودند در مورد نوشيدنی تخمير شده چنين تعليم ميدهد ( و خداوند هارون را خطاب کرده گفت : تو و پسرانت با تو چون به خيمه اجتماع داخل شويد، شراب و مسکری منوشيد مبادا بميريد اين است فرضيه ابدی در نسلهای شما )
سليمان نبی، به شخصی که از حکمت بالای الاهی برخوردار بوده است شهره ميباشد و در کتاب امثال 29:23 – 30 که به او نسبت داده ميشود چنين ميگويد : ( وای از آن کيست و شقاوت از آن که؟ و نزاعها از آن کدام؟ و زاری از آن کيست؟ و جراحتهای بی سبب از آن که ؟ و سرخی چشمان از آن کدام؟ آنانی را است که شراب مدام مينمايند، و برای چشيدن شراب ممزوج داخل ميشوند )
پیدا است تمامی اعمال ناپسندی که در حين مستی ميتواند برای افراد رخ دهد را سليمان نام برده و می فرماید تمامی اين اتفاقات برای شخصی که دائم الخمر است خواهد افتاد.
با این حال متاسفانه در عهد جدید گاه از شراب تمجید شده است به عنوان نمونه از زبان عیسی (ع) چنین نقل شده است : «عیسی گفت : "این نان و شراب سمبل عهد جدید هستند."
بر همین اساس متاسفانه مسیحیان سال میلادی جدید خود را با نوشیدن اندکی شراب آغاز می کنند ، شاید به این گمان که شراب برای آنان مایه برکت است !!
2. در آیاتی از قرآن که به پدیده شراب پرداخته ، از مراحل مختلف تحریم آن سخن به میان آمده است . و اساساً یکی از مواردی که گفته می شود خداوند اصل تدریج در تحریم را مورد توجه قرار داده ، تحریم شراب بوده است .
از این دست از آیات چنین برداشت شده که گویا شراب در دین مسیحیت حلال بوده و آن گاه در اسلام حرام شده است .
جالب است که یزید (علیه اللعنه) در توجیه شراب خواری خود چنین می سرود :
فان حرمت یوما علی دین احمد فخذها علی دین المسیح بن مریم
این در حالی است که هر دو برداشت جای نقد و تامل دارد به این بیان :
1. چنان که برخی از صاحب نظران معتقد اند دلیل روشنی بر حلیت شراب در مسیحیت وجود ندارد . زیرا آن چه امروزه به عنوان متن عهد جدید در دست مردم است از واژه «شراب» بهره جسته که چه بسا ممکن است به معنای مطلق نوشیدنی باشد . چنان که کارکرد این واژه در عربی مطلق نوشیدنی است .
به علاوه نباید از یاد برد که «پولس» همه گناه مسیحیان را با دروغی که بر زبان جاری کرد ، بر دوش گرفت ، آن جا که مدعی شد حامل این پیام از سوی عیسی (ع) است که «مسیحیت پایان شریعت است » !!
باری ، دست های ناپاکی در تحریف آموزه های عیسی مسیح (ع) کار را به جایی رساندند که آشکارترین دستاویز شیطان برای ضلالت آدمیان یعنی شراب را پاک و حلال اعلام نمودند !
2. با فرض پذیرش مراحل تدریجی اعلام حرمت شراب در قرآن ، این امر به هیچ وجه به معنای حلیت شراب در مسیحیت نیست . زیرا چنان که اشاره شد در پی دخالت دست های ناپاک شریعت در مسیحیت برچیده شد و امروزه برغم پذیرش عهد عتیق به عنوان بخشی ا کتاب مقدس از سوی مسیحیان ، آنان خود را ملتزم به اجرای احکام آن نمی بینند که از جمله آنها تحریم شراب است .
با چنین فرضی حلیت شراب به عنوان یک آموزه دینی و به غلط در میان اهل کتاب رواج یافت و این پدیده در میان اعراب جاهلی با اقبال فراوان روبرو شد و قرآن برای مبارزه با چنین رویکرد جاهلی مبارزه تدریجی با آن را دنبال کرد .
3. امام رضا (ع) در گفتار بلندی می فرماید : « ما بعث نبيا قط الا بتحريم الخمر، و ان يقر له بالبداء . خداوند هرگز پيامبرى را نفرستاده مگر با حرمت شراب و اينكه به بداء (= محو و اثبات ) در حق خدا اعتراف نمايد.
4. آیا می توان پذیرفت شراب که از آن به عنوان «کلید همه گناهان» یاد می شود و قرآن آن را دستاویز شیطان برای فراموشی یا خدا و به عنوان رجس و پلیدی یاد کرده است ، در شریعت یکی از بزرگترین ادین آسمانی یعنی مسیحیت حلال اعلام شده باشد ؟!
آیا شیطان در دوران عیسی (ع) حضور نداشت ؟! آیا با گذار زمان پلیدی ها و پلشتی ها تغییر ماهیت می دهند ؟! آیا ممکن است خداوند در یک دوران کار پلید و زشتی را پاک اعلام کرده باشد ؟!
به این آیه قرآن توجه کنید :
وَإِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً قَالُوا وَجَدْنَا عَلَیهَا آبَاءَنَا وَاللَّهُ أَمَرَنَا بِهَا قُلْ إِنَّ اللَّهَ لَا یأْمُرُ بِالْفَحْشَاءِ أَتَقُولُونَ عَلَی اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ*الاعراف28*
از این بروشنی بدست می آید که عده ای در توجیه انجام گناهان ، به خداوند نسبت ناروا داده و مدعی اند که خدا آنان را به این کار فرمام داده یا آن را تجویز کرده است . جمله « إِنَّ اللَّهَ لَا یأْمُرُ بِالْفَحْشَاءِ» هیچ گونه تخصیص و تقییدی را بر نمی تابد و به اصطلاح آبی از تخصیص است .
امید آن که برای کسی در مسأله حرمت شراب در همه ادیان آسمانی شبهه باقی نمانده باشد .