اباحهگری را باید آسیبی در رفتار دینداری تلقی کرد که بر اساس آن، شخص به رغم اذعان به برخورداری از خداباوری و ادعای پاکی دل، در حوزۀ عمل به لوازم دینداری و اخلاقی، پایبندی نشان نمیدهد و گمان می کند اگر دلش پاک باشد، برای نجات و رستگاری او کافی است! نگارنده در این کتاب علل باورشناختی، روانشناختی و جامعهشناختی این پدیده را مورد نقد و بررسی قرار داده و بر این نکته تاکید کرده است که پدیده اباحهگری قابل توجیه نبوده و نمیتوان میان باور و عمل جدایی انداخت.