روش اجتهاد «روایت محور و فقاهت مدار» و اهتمام به مسائل مستحدثه

 

روش اجتهاد «روایت محور و فقاهت مدار» روشی است که ما طی ده سال گذشته آن را مبنای کار فقهی خود قرار داده و تدریس خارج فقه را با بازخوانی روایات وسائل الشیعه بر مبنای آن دنبال کرده ایم.

از جمله برکات این روش توجه به مسائل مستحدثه است.

یکی از نمونه های آن حقوق زندانیان است. گر چه زندان پدیده جدیدی نیست و سالیان متمادی قدمت دارد، اما مباحثی همچون حقوق مادی و معنوی زندانیان و چگونگی تعامل حکومت اسلامی با آنان را می توان از جمله مسائل مستحدثه در این زمینه دانست.

رعایت حرمت زندانی، احسان و نیکی نسبت به او و برخورد کریمانه داشتن با او از جمله حقوق معنوی و تامین غذای او از جمله حقوق مادی زندانی است که در روایات اهل بیت (ع) مورد توجه قرار گرفته است.

 

صاحب وسائل در بابی با عنوان «اسْتِحْبَابِ الرِّفْقِ بِالْأَسِيرِ وَ إِطْعَامِهِ وَ سَقْيِهِ وَ إِنْ كَانَ كَافِراً يُرَادُ قَتْلُهُ مِنَ الْغَدِ وَ أَنَّ إِطْعَامَهُ عَلَى مَنْ أَسَرَهُ وَ يُطْعَمُ مَنْ فِي السِّجْنِ مِنْ بَيْتِ الْمَالِ»  سه روایت ذیل را آورده است:

«1- مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَمَّادٍ عَنْ حَرِيزٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِطْعَامُ الْأَسِيرِ حَقٌّ عَلَى مَنْ أَسَرَهُ وَ إِنْ كَانَ يُرَادُ مِنَ الْغَدِ قَتْلُهُ فَإِنَّهُ يَنْبَغِي أَنْ يُطْعَمَ وَ يُسْقَى وَ يُرْفَقَ بِهِ كَافِراً كَانَ أَوْ غَيْرَهُ.

2- وَ عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ عَنْ وُهَيْبِ بْنِ حَفْصٍ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً قَالَ هُوَ الْأَسِيرُ وَ قَالَ الْأَسِيرُ يُطْعَمُ وَ إِنْ كَانَ يُقَدَّمُ لِلْقَتْلِ وَ قَالَ إِنَّ عَلِيّاً ع كَانَ يُطْعِمُ مَنْ خُلِّدَ فِي السِّجْنِ مِنْ بَيْتِ مَالِ الْمُسْلِمِينَ.

3- عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ الْحِمْيَرِيُّ فِي قُرْبِ الْإِسْنَادِ عَنْ هَارُونَ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ زِيَادٍ عَنْ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ قَالَ: قَالَ عَلِيٌّ ع إِطْعَامُ الْأَسِيرِ وَ الْإِحْسَانُ إِلَيْهِ حَقٌّ وَاجِبٌ وَ إِنْ قَتَلْتَهُ مِنَ الْغَدِ.»

از این سه روایت در باره حقوق زندانیان پنج نکته قابل استفاده است:

واژه «اسیر» که در هر سه روایت آمده در کارکرد لغوی عموماً ناظر به کسی است که در میدان جنگ به اسارت گرفته شده باشد، اما چه به جهت توسعه مفهومی معنای اسارت و چه به جهت تنقیح مناط درمی یابیم که مراد اهل بیت (ع) از «اسیر» هر کسی است که به جهتی در اسارت و زندانی یک مسلمان قرار گرفته است.؛ خواه از جنگ باشد یا از جهت دیگر.

شاهد این برداشت آمدن عبارت «إِنَّ عَلِيّاً ع كَانَ يُطْعِمُ مَنْ خُلِّدَ فِي السِّجْنِ مِنْ بَيْتِ مَالِ الْمُسْلِمِينَ» در روایت دوم است. طبق این فقره از جمله مصادیق اسیر کسی دانسته شده که در زندان بسر می برد و پیداست که اسیر در زندان می تواند شامل هر مسلمانی شود که به خاطر انجام گناه و جرمی محکوم به زندان شده است.

در روایت اول تعبیر «حَقٌّ عَلَى مَنْ أَسَرَهُ» بازتاب یافته که نشان می دهد بر رعایت حقوق زندانی از سوی افراد تاکید شده است، اما در دو روایت دیگر به صورت عام از رعایت حقوق زندانیان سخن به میان آمده و در روایت دوم از سیره حضرت امیر (ع) در این باره گفتگو شده است. این امر بدان معناست که حقوق زندانی باید از سوی افراد و حکومت ها مورد توجه قرار گیرد و از این جهت تفاوتی میان افراد و حکومت ها وجود ندارد.
در روایت اول تعبیر «وَ إِنْ كَانَ كَافِراً يُرَادُ قَتْلُهُ مِنَ الْغَدِ» انعکاس یافته که نشان از بدترین حالت در باره یک زندانی است؛ زیرا بدترین حالت برای یک زندانی آن است که هم بی دین باشد و هم از نظر رفتاری کاری همچون قتل انجام داده باشد که مستحق قتل باشد. با این حال در هر سه روایت بر رعایت حقوق مادی و معنوی او تاکید شده است. پیداست که اگر رعایت حقوق این دست از زندانیان لازم باشد، تکلیف سایر زندانیان که حالشان به این شومی نیست، روشن خواهد بود.
در روایت اول واژه «رفق» و در روایت سوم واژه «احسان» آمده است که مفهومی بس عام و فراشمول است و همه حقوق معنوی و رعایت همه گونه رفتارهای محسنانه و کریمانه نسبت به زندانیان را شامل می گردد.
در روایت اول تعبیر «يُطْعَمَ وَ يُسْقَى» به معنای تامین غذا و آب زندانیان و در دو روایت دیگر تعبیر «اطعام» بازتاب یافته است. پیداست که مراد از آن ضرورت تامین نیازهای مادی زندانیان است که تامین قوت و غذا یکی از مصادیق بارز آن به شمار می رود و چه بسا بتوان برای آن مصادیق دیگری یافت.

حاصل بررسی متنی این سه روایت ضرورت رعایت حقوق مادی و معنوی زندانیان است که خود توجیه گر مشروعیت سامان دهی به تشکیلاتی در این زمینه همچون سازمان زندان ها خواهد بود.

حال باید پرسید آیا در روش اجتهاد رایج یعنی «روش فقاهت محور و روایت مدار» که محور اصلی مباحث فقهی بررسی دیدگاه های فقهی فقیهان است، مباحث مستحدثه و نوپدیدی همچون حقوق رزمندگان، نظام تامین اجتماعی و حقوق زندانیان مورد بحث و بررسی قرار می گیرد؟

پاسخ منفی است؛ شاهد آن متون فقهی گسترده ای است که در برابر ما قرار دارد.

راز اصلی غفلت از این دست از مباحث مهم فقهی که باید آنها را از جمله افتخارات فقه اهل بیت (ع) دانست و با تکیه به آنها می توان از توان پاسخگویی اسلام به نیازهای نوپدید دفاع کرد، آن است که مدار و محور اصلی گفتگوی فقهیان ما در روش رایج روایات اهل بیت (ع) نیست.

بر این اساس، به عنوان نمونه سید محمد جواد عاملی در کتاب مفتاح الکرامه به آن دسته از مباحث فقهی می پردازد که علامه حلی چند سده پیش از در کتاب قواعد الاحکام بدان پرداخته است؛ چنان که صاحب جواهر دچار همین محذور است و تنها آن دسته از ابواب و مسائل فقهی را مورد توجه قرار می دهد که محقق حلی در کتاب شرایع الاسلام بدان توجه کرده است.

اما در روش اجتهادی «روایت محور و فقاهت مدار» ما با این محذور روبرو نیستیم؛ زیرا بررسی و واکاوای مستقیم روایات بدان معناست که هر آن چه در سیره قولی و عملی اهل بیت (ع) بازتاب یافته مورد بررسی همه جانبه فقیه قرار می گیرد و از آن جا که اهل بیت (ع) با نگاه جامع نگر و جهان شمول بسیاری از مبانی و زیرساخت های استخراج و اصطیاد آموزه های فقهی را در اختیار مخاطبان خود قرار دادند، روش اجتهادی «روایت محور و فقاهت مدار» بسترهای لازم برای استخراج مسائل فقهی حتی در زمینه مسائل مستحدثه را در اختیار فقیه می گذارد.

alinasirigilani@